Weblog van 007

Ik: Hoe heet jij?

Arie: Arie

Ik: En waar kom je vandaan?

Arie: Uit de buik.

Om door te lezen als je oud genoeg bent. Het is waar. Zie hier voor de originele pagina.

• Most of it doesn’t matter. So much of what I got excited about, anxious about, or wasted my time and energy on, turned out not to matter. There are only a few things that truly count for a happy life. I wish I had known to concentrate on those and ignore the rest.
• The greatest source of misery and hatred in this world is clinging to past hurts. Look at all the terrorists and militant groups that hark back to some event long gone, or base their justification for killing on claims of some supposed historical right to a bit of land, or redress for a wrong done hundreds of years ago.
• Waiting to do something until you can be sure of doing it exactly right means waiting for ever. One of the greatest advantages anyone can have is the willingness to make a fool of themselves publicly and often. There’s no better way to learn and develop. Heck, it’s fun too.
• Following the latest fashion, in work or in life, is spiritual and intellectual suicide. You can be a cheap imitation of the ideal of the moment; or you can be a unique individual. The choice is yours. Religion isn’t the opiate of the masses, fashion is.
• If people complain that you’re too fond of going your own way and aren’t fitting in, you must be on the right track. Who wants to live life as a herd animal? The guys in power don’t want you to fit in for your own sake; they want you to stop causing them problems and follow their orders. You can’t have the freedom to be yourself and meekly fit in at the same time.
• If you make your work your life, you’re making your life into hard work. Like most people, I confused myself by looking at people like artists and musicians whose life’s “work” fills their time. That isn’t work. It’s who they are. Unless you have some overwhelming passion that also happens to allow you to earn a living doing it, always remember that work should be a means to an end: living an enjoyable life. Spend as little time on the means as possible consistent with achieving the end. Only idiots live to work.
• The quickest and simplest way to wreck any relationship is to listen to gossip. The worst way to spend your time is spreading more. People who spread gossip are the plague-carriers of our day. Cockroaches are clean, kindly creatures in comparison.
• Trying to please other people is largely a futile activity. Everyone will be mad at you sometime. Most of the people you deal with will dislike, disparage, belittle, or ignore what you say or do most of the time. Besides, you can never really know what others do want, so a good deal of whatever you do in that regard will go to waste. Be comforted. Those who love you will probably love you regardless, and they are the ones whose opinions are worth caring about. The rest aren’t worth five minutes of thought between them.
• Every winner is destined to be a loser in due course. It’s great to be up on the winner’s podium. Just don’t imagine you can stay there for ever. Worst of all is being determined to do so, by any means available.
• You can rarely, if ever, please, placate, change, or mollify an asshole. The best thing you can do is stay away from every one you encounter. Being an asshole is a contagious disease. The more time you spend around one, the more likely you are to catch it and become one too.
• Everything takes twice as long as you plan for and produces results about half as good as you hoped. There’s no reason to be downhearted about this. Just allow for it and move on.
• People are oddly consistent. Liars usually tell lies. Cheaters cheat whenever it suits them. A person who confides in you has usually confided in several others first—but not got the response they wanted. A loyal friend will stay loyal under enormous amounts of thoughtless abuse.
• However hard you try, you can’t avoid being yourself. Who else could you be? You can act and pretend, but the person acting and pretending is still you. And if you won’t accept yourself—and do the best you can with what you have—who then has any obligation to accept you?
• When it comes to blatant lies, there are none more egregious than budget figures. Time spent agonizing over them is time wasted. Even if (miracle of miracles!) yours are honest and accurate, no one else will have been so foolish.
• The loudest noise in the world is the sound of people whining. Don’t add to it.

Op maandagochtend kook ik altijd voor de hele week. Een van onze favoriete recepten is pasta met uitgebakken spekjes en tuinerwten in een bousinroomsausje. Arie en Ted waren in de woonkamer aan het spelen en ik had net de benodigde tien minuten om te koken.

Toen kwamen ze kijken wat ik aan het doen was. Arie was Ted’s haar aan het stylen. Het schoot al lekker op, Ted had al een mooie hanekam. Hoe zou Arie de gel te pakken gekregen hebben? Maar nee hoor, hij had het lege bakje Boursin in z’n handen en de ene lik ging in het haar van Ted en de volgende in Arie’s mond.

Ted ziet er goed uit, hoewel Boursin na een uur of wat toch inzakt, en ruikt inmiddels wat zurig.

Arie verzint soms dingen om toch z’n zin te krijgen. Sinds mijn cursus orthodontie van zaterdag mag hij z’n knuffel Wolk niet meer de hele dag met zich meezeulen. Wolk ligt nu overdag in Arie’s bed te slapen . Hij is namelijk een babietje en moet veel slapen. Wolk heeft echter ook een baan: hij houdt toezicht op de woonkamer vanaf de witte kast, dat doet hij als hij beneden is.

Soms wil hij Wolk toch in z’n buurt hebben: “Mama, Wolk huilt boven. We moeten hem troosten.” Of hij wil duimen: “Zit pindakaas aan vingers, Arie aflikken.” Vooral z’n duim, alleen z’n duim eigenlijk.

Compromis: samen een middagdut in de hangmat.

Op maandagochtend doen we altijd de wekelijkse boodschappen. Ted zit bij mij in de grote kar en Arie heeft zijn eigen kleine wagentje. Daar mogen alleen de boodschappen in, die hij graag eet. Banaan, perzik, brood en ook de crème fraîche vond ie wel wat vandaag. We moesten alleen nog Evergreen en ik was alvast de hoek om. Arie kwam maar niet achter me aan. Het was druk bij de kassa, misschien liep ie buitenom. Snel de paden langs gekeken: niks. Toen maar richting uitgang, of hij niet allang naar buiten was naar de parkeerplaats, al dan niet in gezelschap van een Enge Man. Toen ik me langs de kassarij wrong, was meneer al terecht. Daar stond ie keurig met een leeg karretje in de rij. Hij had zich tussen twee wachtenden in gewrongen, z’n spulletjes op de band gelegd en hij wachtte tot hij aan de beurt was. Aan het gezicht van de vrouw achter hem was al te zien, dat ze het bij nader inzien toch niet helemaal normaal vond dat een peutertje in z’n eentje boodschappen deed. Toen ik z’n boodschappen van de band haalde met een vermanend “Arie je kruipt voor, dat is onbeleefd.”, zei iemand: “Maar wel slim”. Maar hoe je mensen zo gek krijgt dat je de bomvolle grote kar ook nog eens voorlaten…

Wat een lekker weer was het vandaag toch nog. We zijn maar even gaan fietsen. Van tevoren wisten we niet goed waarheen, maar dat was niet zo belangrijk. Het imminentste issue was om iedereen op de fiets te krijgen, inclusief accessoires, zoals een adequaat afgeladen luiertas. Eenmaal gezeten op onze fietsen, besloten we naar de Altena te rijden, om aldaar witbier en sap te nuttigen op het terras. Maar de Altena was helaas dicht, dus toen naar Mona’s. Hier konden we wel terecht.

In alle haast was ik vergeten om rubbertjes in de sapflessen te doen, dus die waren leeggelopen in de luiertas. Een aantal zaken was nog bruikbaar. De slabben echter niet: doorweekt. Hierdoor niet geïntimideerd togen wij toch naar binnen. Ze namen ons eens op, de aarzeling zichtbaar in hun ogen, maar we mochten toch plaatsnemen. Het werd al snel gezellig, met twee servetten bij Arie en Ted om de nek geknoopt, appelsap en witbier voor de neuzen en Tournedos a la Pim en schnitzel in aantocht. Het eten zelf ging ook heus niet onaardig. Ik betrapte mezelf al op de gedachte dat we dit best vaker konden doen.

Na het hoofdgerecht werden ze echter onrustig, dus toen maar besloten om ze wat te laten rondlopen. Al vrij snel hadden Arie en Ted contact gelegd met de omringende tafels. Ofwel door breed grijnzen (Ted) ofwel door het in een ruime boog opgooien van knuffel Wolk (Arie). Als extra troef had Arie ook nog zijn zonnebril, die hij besloot te showen bij een opa en een oma die ook uit eten waren. Zij pakten dat leuk op. Ook toen Arie vanaf een meter of twee zijn zonnebril met een mooie vorm van ballistisch gevoel in de fruitsalade van de mevrouw gooide! Hij bleef er met de pootjes ook leuk insteken! De mevrouw pakte hem er stoïcijns uit en zetten hem op. “Wat doe je nou?” riep Arie. Wij lagen toen al dubbel van het lachen over de tafel gevouwen…

We hebben ons uiteraard netjes geëxcuseerd. De serveerster informeerde nog of we een toetje wilden. “Nou, als jij het aandurft, dan ik ook wel” was mijn antwoord. Dit was ook een groot succes. Er zaten zelfs sterretjes in! Opeten van het toetje verliep verder wel normaal, maar erg lang zijn we niet meer gebleven. Met een voldaan gevoel zijn we naar huis gefietst. Voor een eerste keer uit eten in een echt restaurant was dit…tja… Volgende keer zien we wel weer.

Suzan: “Arie je bent een varken!”

…

007: “Mama koe!” **brede grijns**

Nou ja soms gaat dit goed. Vandaag was wel echt een mijlpaal. Bij de opvang heeft Arie voor het eerst op de wc gepoept! Hij belde me er speciaal voor op om het te vertellen. Ik ben natuurlijk erg trots 🙂

Belangstellend als hij is, kwam Arie even langs op het toilet toen ik daar zat. Zijn oog viel op de foto’s die er hangen. Op een ervan zitten Suzan en ik op een olifant. “Olifant” zei Arie. “Ja, maar zie je ook wie er op zijn rug zitten?” riposteerde ik. Daar had hij nog niet zo op gelet.

Ik vertelde dat dat papa en mama waren en dat het nog best een hele toer is om op zo’n olifant te gaan zitten. Je moet er tenslotte eerst een vangen! Hier werd even over nagedacht en vervolgens werd dit feit feilloos gekoppeld aan de middagaktiviteit, namelijk een wandeling: “Olifant zoeken!”

De hele wandeling hebben we goed om ons heen gekeken, maar geen olifant te zien. Dat viel nog niet mee. Ik heb verteld over de natuurlijke habitat van olifanten, dat dat Afrika is en dat dat heel ver weg is. Voor de zekerheid bleef Arie toch maar goed opletten. Gelukkig dat we er geen een gezien hebben, want dan hadden we er natuurlijk op gemoeten en drie keer raden wie het beest had mogen vangen!

Als we Arie ophalen, vertelt het juffie altijd of er nog bijzonderheden waren. Donderdag had Arie ruzie gehad. Waarop 006 verontrust vroeg: “Hij heeft toch wel gewonnen, he?”. Gezien juffies verbijsterde blik was dit niet de juiste pedagogisch verantwoorde insteek. Wat bleek: Arie speelde met de bal tot een jongetje hem afpakte. In Arie’s belevingswereld is dit echt een Groot Onrecht. Je moet samen spelen en mag niet afpakken. Dat is naar. Dat hebben we er inmiddels wel ingeramd. Hij krijgt er thuis consequent voor op z’n lazer als ie weer eens iets van Ted afpakt. Afpakken is heel erg, zoveel is Arie duidelijk, daar krijg je straf voor, en je moet een kus geven om het goed te maken. De rol van slachtoffer was hem echter nog onbekend. Hij is naar een juffie gegaan en heeft verteld wat voor vreselijks hem was aangedaan en hij kreeg uiteindelijk zijn bal terug. ‘s Avonds toen hij naar bed ging, was nog wel een therapeutische praatsessie met z’n vader nodig om deze ervaring te verwerken. 🙂