Weblog van 007

Pal na de achtste finale Nederland-Brazilie (2-1) pakte Arie z’n momentje: voor het eerst op de wc geplast en hiermee een aardbei verdiend… en een papa duim.

Uit Arie’s opvangboekje: “… lastig he, slapen in de hitte. Vandaag was afkoelen ook wel nodig dus sproeier aan en spelen. Maar jij had je stoere zwembroek aan en fietste met 2 meiden achterop onder de sproeier door.”

Op een zonnige zaterdagmiddag ontving 006 een mailtje van Walter van www.voorouder.nl: of we inmiddels onze stamboom compleet hadden. Hij had een geboorteakte van een Arie Baris, geboren in 1838, gevonden.

Even terug naar maart 2008. Kort na de geboorte van 007 ben ik op zoek gegaan naar zijn voorouders. Er was weer een stamhouder, maar niemand wist de hoeveelste. In de regio Rotterdam heeft zo door de tijden heen een heel aantal Arie Barissen gewoond. Meer dan genoeg om een puik voetbalelftal van te kunnen vormen. Maar welke zijn nou de stamhouders en tot hoe ver gaat die lijn terug? Met wat familieverhalen van 004 lukte het om een stamboom te maken. Via de overlijdensakte van een tante van 004, die jong aan tbc is overleden, vond ik 002 en die had een vader die ook Arie heette, 001 dus. 002 is geboren in 1866 en er is een Arie Baris geboren in 1841.

…Maar die bleek volgens meerdere genealogische websites slechts 3 maanden oud geworden. De overlijdensakte kon ik echter niet vinden, dus het was niet helemaal zeker of dat klopte. Maar ik vond ook geen andere Arie Baris, die rond 1840 geboren was. Een dood spoor dus. Enige conclusie die we konden trekken was dat babysmurf dan wel de zevende zou zijn. Hij kreeg als bijnaam 007, wat inmiddels al een zeer passende bijnaam gebleken is. De rest van de Arie’s hebben we ook meteen genummerd en zo was de spraakverwarring over de 4 nog in leven zijnde Arie’s ook weer uit de wereld. En daarmee was de kous af, tot gisteren.

In no time zat 006 verwoed alle genealogische sites en archieven af te zoeken, 007 mocht zich er niet mee bemoeien en Ted´s sabotage actie door de uit knop van de computer in te drukken viel niet in goede aarde. De printer maakte overuren. Er was een verwoed emailcontact met Walter ontstaan, de jaartallen vlogen om m’n oren. Hele welles nietes discussies hebben we gevoerd of het mogelijk was 3 kinderen in 20 maanden tijd te baren, waarvan de middelste een bastaard. “Dat is fysiek onmogelijk”. “Ach, dat deden ze toen toch allemaal zo”.

Hij kwam tot de conclusie dat Walter gelijk had. Walter had zo gevonden dat 001 met Adriaantje van de Meulen is getrouwd in 1862 en ze 10 kinderen hebben gekregen. De derde was een zoon en werd Arie genoemd: 002 dus. Maar nu wordt het spannend! 001 is geboren in 1838 en is op de dag van geboorte aangegeven door de vroedvrouw. De moeder is Pietertje Baris. Van haar weten we dat haar moeder is overleden toen ze 11 dagen oud was. Ze had geen beroep en toen ze 25 jaar oud was, is ze bevallen van een zoon (001), waarvan de vader onbekend is. Ze kon niet lezen of schrijven en is voor zover bekend verder nooit getrouwd en heeft geen kinderen meer gekregen. Ze was aanwezig op het huwelijk van haar zoon. Haar vader heette Arie, ze zal haar zoon naar hem vernoemd hebben. Ze is 66 jaar oud geworden.

Het nieuwe mysterie, dat waarschijnlijk echt niet op te lossen is, is het verhaal van Pietertje en haar zoon. Hoe heeft haar leven eruit gezien? En vooral: wie heeft haar bezwangerd? De enige, die dat nog zou kunnen weten uit verhalen van vroeger is 004. Maar die zegt van niets te weten. Bijzonder is wel dat 001 erg oud is geworden, hij is pas in 1924 overleden, 85 jaar oud, 7 jaar na het overlijden van zijn zoon. 004 is in 1920 geboren, dus 001 en 004 zouden elkaar ontmoet kunnen hebben…

Arie’s tuinhuis is inmiddels zomerklaar. Samen hebben we horren in de ramen gezet tegen de muggen. Gaas had ik nog liggen en met het nietpistool heb ik het vastgezet tegen de binnenkant. Bijkomend voordeel is natuurlijk dat het nu niet meer mogelijk is om te ver uit het raampje te leunen! De familie was hier toch wel bezorgd over en zelf vonden we het ook een risiko.

Gisteren hadden Arie en ik ook al de laatste ontbrekende noppen op de toren gezet. Deze waren per post nagestuurd. Arie was toen ineens weg. Toen hij terugkwam had hij de speelgoedboormachine gehaald. Triomfantelijk hield hij hem omhoog: “Twee boormachines!”

Gisteren met het grasmaaien had hij ook al een sterk staaltje peuterlogica. Hij was weer ineens verdwenen, maar toen ik hem ging zoeken kwam hij net aangerend vanuit de woonkamer. Triomfantelijk stak hij de koe in de lucht: “Koe ook grasmaaien!” Tja, koeien eten gras he. Het duurde trouwens niet lang voordat hij bedacht had dat paarden ook gras eten. Die werd dus ook op het grasveld gedumpt. Ik kon er weer omheen maaien!

007 in het centrum van Elst: “Brommer, lawaaiig”. “Arie, wil jij later ook een brommer als je groot bent?” “Nee, tractor.”

Het allerleukste dat Arie vandaag gedaan had was boodschappen doen. Had hij nagespeeld op de opvang.  En verder nog iets met achter een glijbaan en Ellen… :-\ Dat weet ik eigenlijk niet, wat hij daar nou mee bedoelde…

Hij wil bij het naar bed gaan heel graag alles vertellen, maar kan niet overal de woorden voor vinden. Moet erg lastig voor hem zijn. Het lijkt me een beetje hetzelfde als alles in het Spaans moeten vertellen in mijn geval.

Sebastiaan van www.henkenspeeltoestellen.nl is er van 8 tot 15 mee bezig geweest, maar dan heb je ook wat!

“Nee hoor, ze zijn juist heel lief geweest.” Ja, ja 🙂

Op maandagochtend doen we altijd de wekelijkse boodschappen. Bij de auto wilde Arie in het grote winkelwagentje, dat kan natuurlijk niet, daar zit Ted al. Hij krijgt altijd z’n eigen winkelwagentje. Was meneer niet blij mee. Toen hij twee bakjes aardbeien in z’n eigen karretje mocht laden was het weer even goed. Toen kwamen we Lynn en haar moeder tegen bij de groente. Verlegen geschuifel achter beide karretjes en uiteindelijk een “Dag Lynn!”. Toen volgde een zenuwinzinking, omdat hij wel-niet-wel-niet de chinese groente in z’n eigen karretje wilde. Grote krijs- en rol over de grond partij was het gevolg. Met een gezicht vol snot (Arie) gingen we verder richting beschuit. Toen we alles bij elkaar hadden, zag ik dat ik mijn portemonnee vergeten was. Karretjes achter laten en terug naar de auto, Arie vond dat maar raar, maar kon een volgende zenuwinzinking nog net inhouden. Naar huis, weer terug naar de winkel. Ja Arie: “Nog een keer!” ja. Toen wel afgerekend, Arie en Ted in de auto, boodschappen ingeladen, inmiddels was Arie op de voorbank gekropen en had de claxon gevonden, onder luid getoeter de rest van de boodschappen ingeladen en weer terug naar huis. Het is net 9 uur geweest en ik moet nog de hele dag…

Boer Arie vond het vandaag een mooie lentedag om voor het eerst z’n koeien naar buiten te doen.