Weblog van 007

Vanavond zijn we met hele gezin uit eten gegaan. De Ikea is hiervoor bij uitstek geschikt. Lekker lawaaiig,druk, rommelig en voorzien van veel babyparafernalia. Op weg naar het restaurant her en der wat meuk in ons karretje gegooid. Op de kinderafdeling hebben Arie en Ted lekker gespeeld. Ze voelen zich altijd erg thuis bij de Ikea, aangezien ons halve interieur er vandaan komt. Eten ging ook bijzonder soepel, ze hebben zelfs hun eerste softijsje op, en we konden door naar de benedenverdieping. Tot… “Arie moet een poep”. Een wc bezoek had een week geleden nog nog een hoogst genante hysterische peuterdriftbui bij de Bijenkorf geleid. Maar aangezien Arie al de hele week thuis, het sportcentrum en ook op de kinderopvang keurig de wc bezoekt, hem maar meegenomen naar de Ikea wc. Gelukt! Trots als een pauw liep ie zwaaiend naar iedereen weer terug naar  z’n vader en broertje om het heugelijke nieuws te vertellen. Onderweg eiste hij wel meteen z’n welverdiende sticker op, wat nog lastig is midden in de Ikea. Maar met een Nijntje kaart was ie ook te paaien.

Arie poepte al enkele weken achter het bijzettafeltje in de woonkamer (gelukkig draagt hij pampers!), dus in het kader van de zindelijkheidstraining precies op die plek maar eens zijn potje neergezet. En ja hoor, Arie poepte op het potje. Nog wel met zijn broek omhoog, maar dit was veelbelovend. Als beloning kreeg hij telkens een sticker die hij op zijn potje mocht plakken. So far so good, maar vandaag vroeg hij ineens of zijn broek omlaag mocht. Enigszins verbaasd voldeed mama aan het verzoek. En toen … de primeur: een officiële poep op het potje! Ik heb er een foto van, maar het zou van slechte smaak getuigen om hem hier te posten. Deze bewaar ik ook wel voor Arie’s bruiloft. Jeetje, wat een lange presentatie ga ik daar houden 😉 Wij waren natuurlijk apetrots en Arie was daar wel gevoelig voor. Met veel gesteun en een rood hoofd wist hij er nog een poep uit te persen. Met het vriendelijke verzoek aan papa of hij ook hiervan een foto wilde maken!

Arie: “Papa?”

Ik: “Ja?”

Arie: “Nee.” *dikke grijns*

Op het kado na, dat hadden we begin december al, was dit het jaar van de aldoor veranderende planning. Het was het jaar dat we wegens ziekte van iedereen niet gingen zwemmen, toch ook maar niet naar de pannenkoekenvilla met ballenbak, maar gewoon thuis pannenkoeken gemaakt hebben. Arie had z’n spek kaas pannenkoek (nu met nog meer caries saus) in recordtempo weggewerkt en de heren vonden de appelpannenkoek met ijs en fruit als toetje ook een succes. Een ernstige ravage in de keuken was het gevolg. Arie kan al best een beetje fietsen op z’n nieuwe fiets en heeft morgen de hele dag om te oefenen. Oma ligt dit weekend namelijk toch niet in het ziekenhuis en komt gewoon zondag samen met de rest de verjaardag van de Arie’s vieren, zodat we Arie’s verjaardag morgen niet in het ziekenhuis hoeven te vieren.

Ik deed de was op zolder. Arie en Ted waren op de overloop en Ted was aan het jengelen.

Ted: “Wééééééé!”

Arie: “Ted, doe niet zo negatief!”

007: “Mooie rok mama”

ik: “dank je Arie”

007: “Kan je daar goed mee dansen zeker?”

ik: “denk het wel, hoezo?”

007: “Arie en mama drakendans doen” *ondeugende blik*

Arie heeft vandaag ontdekt dat je yoghurt ook door je neus naar binnen kunt zuigen. We houden ons hart vast voor het kerstdiner.

Arie heeft een puike buikschuiver  in zich, Pierre van Hooydonk verbleekt erbij.

Arie, toen ze ‘s morgens vroeg in hun autozitjes geklikt werden, klaar om naar de supermarkt te gaan: “Mama, moet je de auto niet scheren?” De ruiten waren bevroren en moesten nog gekrabd. :).