… en dat werd nog een hele toestand. Tijdens een fanatieke tandenpoetsbeurt voor het slapen gaan heeft ie hem ineens in z’n hand: eruit gepoetst. Na de nodige felicitaties het inmiddels weer lege doosje erbij gepakt.
Zaterdag kwam Arie met het verhaal dat hij de eerste tand die hij eruit gewiebeld heeft, op een avond uit het doosje heeft gehaald en onder z’n kussen heeft gelegd. Misschien komt de tandenfee nog wel. Arie is nogal op z’n centen en zo is een euro snel verdiend. “Mam, ik dacht, ik probeer het gewoon.” Helaas was het al meer dan een week geleden. Inmiddels is z’n bed al meerdere malen verschoond. We hebben nog alle lakens eraf gehaald, onder het bed gekeken, stofzuigerzak doorgespit, filter van de wasmachine opengehaald. Maar: onvindbaar. Nu zit er dus weer 1 tand in het doosje, gelukkig hebben we de foto’s van de eerste nog.
Intussen zaten we weer lekker in het voor het slapen gaan verhaaltje, toen we ineens een enorme bonk en een “kwak” hoorden. Buiten lag er een vrouwtjeseend tussen de lavendel: tegen het raam gevlogen. Snel met z’n drieen naar buiten om te kijken hoe de eend het maakte. Ze schrok van ons (goh) en schoot vlug iets verder onder de lavendel. Geschrokken, ook gezien de enorme vlek van een eendenscheet recht onder Arie’s raam, maar verder in orde, leek ons. Binnen keken we nog eens door het raam en daar kwam de kat van de buren aangeslopen. De eend had z’n vleugels niet gebroken, ze vloog snel weg. De mannetjeseend kwam haar vanuit de wadi achterna. Samen vlogen ze naar een zuileik in de wadi om bij te komen van de schrik. “Bijkletsen”, dacht Ted, “knuffelen”, dacht Arie.
Wat een toestanden daar in Oosterhout!!
Zier er stoer uit Arie nu er twee uit zijn.